Inhibitory pompy protonowej to leki działające hamująco na wydzielanie jonów wodoru do światła żołądka, a co za tym idzie, zmniejszające wydzielanie kwasu solnego.
Wskazane są do leczenia choroby wrzodowej żołądka i dwunastnicy, refluksu żołądkowo-przełykowego, w terapii bakterii Helicobacer pylori oraz podczas kuracji lekami z grupy NLPZ w celu minimalizacji działań niepożądanych.
Do tej grupy należą np. substancje takie jak: omeprazol, pantoprazol, esomeprazol, lanzoprazol, rabeprazol, dekslanzoprazol.
Są wydawane z przepisu lekarza, a niektóre z nich są dostępne również OTC.
Ich szeroki wybór, dostępność oraz popularność (są chętnie ordynowane przez lekarzy oraz dość intensywnie reklamowane w mediach) powodują, że są często nadużywane przez pacjentów lub nieumiejętnie stosowane, a to jest powodem licznych interakcji oraz działań niepożądanych.
Wśród najczęściej występujących działań niepożądanych można wyróżnić: bóle brzucha, biegunki, zaparcia, wymioty, zmniejszenie wchłaniania składników takich jak: żelazo, wapń, witamina B12, a w konsekwencji niedobory tych składników. Długotrwałe stosowanie wpływa również na zmiany mikrobioty jelitowej. Samodzielne stosowanie tych leków bez konsultacji lekarskiej nie powinno trwać dłużej niż 14 dni.
Aby zminimalizować ryzyko powyższych objawów należy zawsze dokładnie przyjrzeć się zasadności stosowania leku z tej grupy u danego pacjenta oraz koniecznie w ramach przeglądu lekowego sprawdzić jego potencjalne interakcje.
Tekst: mgr Magdalena Ulikowska
